Op 27 augustus staat mijn eerste hele triathlon op het programma. Hiervoor heb ik de Gelreman uitgekozen, nadat ik de eerste 2 edities vrijwilliger ben geweest. De ontspannen sfeer en de kleinschaligheid rondom dit evenement trok mij erg aan.

Nadat het langlaufseizoen voorbij was, ben ik begin maart begonnen met de voorbereidende trainingen voor deze uitdaging. De aard van deze trainingen lag met name op trainen op lage hartslag zowel met fietsen als hardlopen. De eerste maanden had ik hier wel erg veel moeite mee. Ik was niet gewend om op deze manier te trainen, waardoor ik me regelmatig gefrustreerd voelde tijdens de training. Gaandeweg ging mij dit steeds beter af en kreeg ik meer plezier in de trainingen. In het Hemelvaartsweekend was er tijd om het fietsparcours te verkennen, zodat ik in de wedstrijd niet voor grote verrassingen zou komen te staan met fietsen. Tijdens de zomervakantie, ongeveer 4 weken voor mijn uitdaging, kon ik nog een flink trainingsblok met veel duurtrainingen afwerken. Qua snelheid gaf me dit nog geen groot vertrouwen om het doel dat ik voor ogen had te behalen.

Op vrijdagmiddag afgereisd richting Arnhem om in te checken, de briefing en de pasta party bij te wonen en op tijd naar bed te gaan. Wonder boven wonder heb ik goed geslapen ondanks een week zenuwen.

Zaterdagochtend om 4.30u opgestaan, nog even douchen om wakker te worden en fris aan de dag te beginnen. Nog even eten, bidonnen klaar maken en de laatste spulletjes inpakken om om 5.30u te vertrekken naar het evenemententerrein bij de Rijkerswoerdse plassen. Wencke meld zich bij de vrijwilligerspost omdat ze een kano bemand om mij op het water toch nog een beetje in de gaten te kunnen houden. Met haar oranje vrijwilligersshirt komt ze stiekem toch nog even de wisselzone in om te vragen of ze nog ergens mee kan helpen, waarna ze vertrekt naar de overkant van de plas. Zoals altijd had ik het idee alle tijd van de wereld te hebben bij het klaar maken van de wisselzone. Ik schrik dan ook als ik zie hoe laat is, nog moet toiletteren en mijn wetsuit nog aan moet trekken. Zwemmen met wetsuit was toegestaan ondanks de hoge watertemperatuur rond de 23-24 graden. Ik lig op tijd in het water en kan een mooi startplekje bemachtigen. Om 7.00u klinkt het startschot en dan begint mijn lange dag.

Het zwemmen is niet mijn sterkste onderdeel. Na ongeveer 300m verbaas ik mij dat er maar weinig mensen voor mij zwemmen. Rond 500m zwem ik in een groepje van 4-5 man, waarvan ik het tempo makkelijk kan bijhouden. Ik merk wel dat het water warm is, maar ik kook niet weg in mijn wetsuit. Wencke ligt met haar kano ongeveer halverwege de zwemronde, zo rond 1km. Zij verteld mij later dat ik daar de eerste rond als 8^e langs kom en in de tweede rond in een grotere groep als 10^e. Met deze groep kom ik het water uit na 1.05u zwemmen. Dit is een stuk sneller als verwacht nav de trainingen in de vakantie.

In de wisselzone kom ik tot ontdekking dat ik mijn stuurbidon nog niet vast heb gezet en dit is lastig vastzetten met natte handen. Ik loop met fiets al richting de uitgang en kom tot ontdekking dat ik vergeten ben om mijn sokken aan te trekken, toch maar weer even terug voor de sokken. Al met al niet een snelle en zeer rommelige wissel. Dat kan de volgende keer beter.

Door het gerommel in de wisselzone start ik het fietsen met een behoorlijk hoge hartslag. Dit is niet volgens plan en de eerste kilometers is het zoeken naar een lagere hartslag en kom ik tot rust. Het fietsen gaat makkelijk, ik kan mijn hartslag goed onder controle houden. Tijdens het fietsen heb ik er bewust voor gekozen om alleen mijn hartslag en de afstand te kunnen zien en de snelheid van ondergeschikt belang te houden. Voor mijn gevoel fiets ik rustig en gecontroleerd, hierdoor ben ik verbaasd dat ik niet ingehaald wordt. Zo nu en dan haal ik een voorligger in. Bij het keerpunt, na 30km, zie ik dat er maar een mensen voor mij zitten. Wencke staat in de coachpost met mijn sportvoeding en weet te vertellen dat ik rond de 7^e plek lig na 60km fietsen. Niet verkeerd denk ik dan, stap weer op de fiets en ga op dezelfde voet verder. Na ruim 100km gefietst te hebben, word ik verrast door de aanmoedigen van clubgenoot Jan en zijn vrouw Yvonne. Harry (TTB) had ik al in de eerste ronde gezien bij de verzorgingspost bij Fort Pannerden, welke ik totaal 6x ben gepasseerd. Op 120km tref ik Wencke weer bij de coachpost, voor mijn laatste voedingsstop. Ik begrijp dat ik nu 3^e lig, maar dat had ik al doorgekregen bij het keerpunt van 90km. Ik ga de laatste ronde in en probeer steady te blijven fietsen. Bij de verzorgingspost van Harry mis ik 2x een waterbidon, welke ik nodig heb naast mijn sportvoeding. Ik baal hier flink van en krijg het zwaarder op de fiets. Gelukkig staat Jan even voor het keerpunt van 150km. Ik gil naar Jan of hij een bidon water heeft en krijg na het keerpunt zijn bidon met water. Heel fijn, nu kan ik weer verder met mijn voedingsplan. De laatste 40km op de fiets vallen me zwaar. Ik kan gelukkig wel mijn tempo blijven behouden, al is het minder krachtig als daarvoor. Gelukkig komt de wisselzone in zicht en ben ik blij dat ik van de fiets af kan na 5.02u fietsen.  

Opnieuw geen super wissel…. Ik kom stram en stijf van de fiets, krijg met geen mogelijkheid mijn gelletje open, de tijd genomen om mijn voeten met de antiblaarstick in te smeren, de schoenen goed te veteren en nog wat te drinken. Ik begin als 5^e aan het lopen, waar Wencke net na de 1^e voedingspost bij de doorkomst staat samen met Riekje en Martien (supporters van de langlaufvereniging). Ik roep dat ik niet weet hoe ik nu een hele marathon kan lopen, ik krijg het antwoord stap voor stap en mijn 1^e soft flask met sportvoeding voor het lopen. Gelukkig kom ik toch in mijn ritme en gaat het lopen steeds gemakkelijker. Wencke is samen met de andere supporters naar een meer strategisch punt gegaan waar ik 2x per ronde passeer. Jan en Yvonne staan op het evenemententerrein bij de doorkomst van mijn 2^e ronde. Als ik mijn 3^e loopronde in ga, staat mijn trainer/coach te schreeuwen langs de kant. Hij is op de mountainbike en fietst een stuk mee om te vragen hoe het gaat. Ik krijg complimenten over mijn tempo.

Tijdens het lopen elke rond rustig de tijd genomen om te drinken en mijn voeding te nemen. De laatste 2 ronden (14km) waren zwaar en tempo zakt. Ik blijf mezelf vertellen dat ik moet blijven dribbelen en hoef, buiten de verzorgingsposten, niet te wandelen. Bij de laatste verzorgingspost van het lopen, neem ik rustig mijn tijd. Ik maak een opmerking naar een andere deelnemer dat ik maar weer eens moet gaan lopen, omdat ik anders misschien nog weer ingehaald wordt en mijn 4e plek zou kunnen verliezen. Dat blijkt uiteindelijk bij de finish een goede beslissing geweest te zijn.

Eindelijk komt dan de finish in zicht, zonder mij de hele dag druk gemaakt te hebben over tijd en snelheid. Zelfs de klok bij de finish heb ik niet bewust gezien en wist dus ook niet in welke tijd over de meet kwam. Een halve minuut later, komt nummer 5 over de streep en dan zie ik pas de tijd op de klok.

Ik ben gefinisht in 9.46.51u, WOW boven verwachting ! En ondanks de struggels in de laatste loopronden een marathon tijd onder de 3.30u. Dat had ik ook niet kunnen bedenken na het fietsen.

Zeer tevreden met mijn prestatie, ga ik stijfjes naar de douche om vervolgens een welverdiende massage te krijgen. Na wat gegeten te hebben, stap ik op Wencke haar fiets naar de B&B om nog even 8km uit te fietsen.

Het herstel was eigenlijk voorspoedig, de zaterdag er na al direct weer een divisie wedstrijd welke goed verliep. Inmiddels zijn de plannen voor een volgende hele triathlon al gemaakt, op naar Almere 2023.

Met sportieve groet,

Stephan van Eijk